مقایسه داروهای ایرانی و خارجی ام اس

🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻پرسش و پاسخ🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻


📩 سوال:

لطفا اگه میشه تفاوت میزان اثربخشی داروهای خارجی و ایرانی در بیماری ام اس توضیح بدید ایا آمپول آوونکس بهتر از سینووکس میباشد؟


🖋 پاسخ: 👇👇👇


✅ داروهایی مثل سینووکس و رسیژن داروهای بیولوژیک هستند که بصورت مولکول به مولکول از روی داروهای اصلی کپی برداری شده‌اند. این روش تولید در سایر کشورها نیز پس از گذشت دوره ثبت قانونی داروی اولیه انجام می شود و تولید آن تابع قوانین دارویی آن کشور است.

✅ داروهای فوق علاوه بر نظارت سازمان غذا و دارو با نظارت شرکت‌های دارویی معتبر تولید و پس انجام کارآزمایی بالینی مجوز توزیع و مصرف را پیدا می کنند.

✅ در برخی موارد از جمله سینووکس با آوونکس، رسیژن با ربیف، اکتووکس با آوونکس، اکتوریف با ربیف، اکتوفرون با بتافرون و زیفرون با بتافرون مورد کارآزمایی بالینی و مقایسه قرار گرفته‌اند که تاثیر درمانی و عوارض نسبتاً مشابهی داشته‌اند.



👉 www.t.me/Ameli_Office    کانال تلگرام مطب دکتر جواد عاملی

📩 @DrAmeli             راه ارسال سوال📩

ربیف

✅ داروی ربیف و یا رسیژن از داروهای قدیمی توصیه شده برای درمان ام اس است که در ویال های آماده تزریق ۴۴ میکروگرمی بصورت زیر پوستی سه بار در هفته تجویز می شود.

✅ اینترفرونها در واقع بخشی از سیستم ایمنی بدن هستند که برای مقابله با عفونت‌ها بویژه ویروسی سبب تنظیم عملکرد ایمنی بدن می شوند. اینترفرونهای بتا سبب تنظیم عملکرد ایمنی و کاهش التهاب می شوند.

✅ اینترفرونهای مورد استفاده در بیماری ام‌اس از نوع بتا هستند. اینترفرون بتا ۱آ به دو شکل زیرپوستی بنام ربیف و تزریق عضلانی بنام آوونکس تولید شده است. ربیف با افزایش مقدار و دفعات تجویز اینترفرون نسبت به آوونکس تا حدودی اثرات بیشتری در جلوگیری از عود و ایجاد پلاک جدید داشته است. عضو دیگر خانواده اینترفرونهای بتا مورد استفاده در ام اس، بتافرون است که قدیمی‌ترین داروی مورد تایید بیماری ام اس بوده و از سال ۱۹۹۶ همچنان برای درمان بیماری تجویز می شود.

✅ در مطالعات اولیه در مقابل دارونما، آوونکس حدود ۳۲درصد، ربیف حدود ۳۳/۲درصد و بتافرون ۳۴درصد سبب کاهش عود سالیانه شده است. در مطالعات مقایسه‌ی ربیف با آوونکس نشان داده که گرچه هر دو اینترفرون بتا۱آ هستند اما ربیف بیش از آوونکس در جلوگیری از عود و پیدایش پلاک جدید در ام آر آی مؤثر بوده است. البته در مقابل میزان تولید آنتی بادی خنثی کننده دارو هم با افزایش مقدار تجویز دارو بیشتر است. بیشترین میزان با بتافرون، سپس ربیف و کمتر از همه با آوونکس بوده است.

✅ مطالعه ۱۵ ساله ربیف و ۲۱ ساله بتافرون نشان داده است که تداوم درمان همچنان از اثر بخشی دارو حکایت داشته و نشان می‌دهد هر قدر درمان زودتر شروع شود در جلوگیری از پیشروی بیماری و ناتوانی ثانویه موثرتر خواهد بود. بنابراین تا زمانیکه تجویز اینترفرون برای بیمار عوارض خطیری نداشته باشد و دارو مانع عود و ایجاد پلاک جدید در ام آر آی شود دارو را ادامه می دهیم.

✅ شایعترین عوارض ربیف درد و قرمزی محل تزریق و تب ولرز و درد بدن است. تب و لرز و درد بدن در مقایسه با آوونکس کمتر است اما در عوض عوارض محل تزریق بیشتر است. تب و لرز و درد بدن با شروع تدریجی و با مقادیر کمتر دارو و مصرف مسکن مثل ایبوپروفن و استامینوفن تخفیف پیدا می کنند و به مرور زمان هم از شدت آن کم می شود. گرچه در برخی بعد سالیان سال همچنان آزار دهنده باقی می ماند. عوارض محل تزریق نیز با رعایت اصول بهداشتی و چرخش محل تزریق تا حدود زیادی کم می شود.

✅ از عوارض خطیر ولی نادر ربیف افزایش آنزیم‌های کبدی، کاهش لنفوسیت و ندرتا پلاکت خون است. به همین دلیل بصورت دوره‌ای هر سه تا شش ماه این موارد چک می شود. بندرت ممکن است تزریق اینترفرونها سبب زخم پوستی در محل تزریق شود که لازم است دارو قطع و درمان دیگری توصیه شود. گاهی اوقات در محل تزریق تحلیل بافت چربی و گودی ایجاد می شود که نیازمند قطع دارو است.

✅ گرچه اینترفرونها از جمله ربیف به مقادیر جزیی از جفت عبور می کنند و عارضه‌ای برای جنین نداشته است اما در دوره بارداری نباید مصرف شوند و قبل و یا با شروع بارداری دارو باید قطع شود. بعلاوه در دوران شیردهی هم تجویز دارو باید قطع شود گرچه عبور دارو از شیر بسیار ناچیز است اما از عوارض آن برای نوزاد مطمئن نیستیم.


👉 www.t.me/Ameli_Office    کانال تلگرام مطب دکتر جواد عاملی

📩 @DrAmeli             راه ارسال سوال📩

التهاب عصب بینایی

📩 سوال:

🔴 من دختر ۲۵ ساله هستم، دو ماه قبل چشم راستم تار شد. دکتر چشم پزشک گفت دچار التهاب عصب چشم شده‌ام. چون در ام آر ای مغزم چند پلاک وجود   داشت به دکتر مغز و اعصاب معرفی کرد. الان دید چشمم بعد آمپول کورتن بهتر شده ولی گفته‌اند تشخیص ام اس است وباید آمپول ربیف تزریق کنم.

🖋 پاسخ: 👇👇👇

✅ التهاب عصب بینایی چشم از علایم شایع بیماری ام اس است. در ۱۵- ۲۰ درصد بیماران اولین علامت بیماری با التهاب عصب بینایی شروع می شود و در نیمی از بیماران در دوره‌ای از بیماری التهاب عصب بینایی را پیدا می کنند.

✅ اگر التهاب عصب بینایی همراه با پلاک‌های مغزی و OCB در رزمایش مایع نخاع باشد احتمال بیماری ام‌اس و تکرار حملات در آینده بیشتر می شود.

✅ در اکثریت بیماران درمان با کورتون داخل سرمی ( پالس) سبب تسریع بهبودی التهاب و دید چشم می شود. گرچه در برخی موارد بهبودی کامل نخواهد بود.

✅ در مواردی که در ام آر آی مغز و نخاع پلاک‌های متعدد دیده می شود و در آزمایش مایع نخاع OCB مشاهده می شود بهتر است برای پیشگیری از ایجاد پلاک جدید و همینطور حمله جدید درمان‌های پیشگیرانه مثل اینترفرونها یا گلاتیرامر استفاده شود.

کانال تلگرام مطب دکتر جواد عاملی www.t.me/Ameli_Office

داروهای تزریقی پیشگیری از عود بیماری ام اس:

برای کاهش حملات بیماری و جلوگیری از پیشرفت بیماری و ناتوانی از داروهای مختلفی استفاده می‌شود. از آنجائیکه حداکثر فعالیت التهابی و حملات در سالهای اول بیماری است لذا بهتراست پس از تشخیص قطعی بیماری، درمان‌های تغییر دهنده سیر بیماری شروع شوند. نوع درمان بر حسب نوع سیر پیشرفت بیماری انتخاب می‌شود. درمان‌هایی که تا بحال اثربخشی آنها به اثبات رسیده و مورد تائید قرار گرفته اند شامل درمانهای تزریقی (انواع انترفرون بتا، گلاتیرامر، ناتالیزوماب و متیوکسا‌نترون) و درمانهای خوراکی ( فینگولیمود، تری فلونامید و فومارات) می باشد.

درمانهای تزریقی:

انترفرون بتا:

در مواردیکه بیماری ام اس بصورت حملات عود و بهبود باشد؛ از ترکیبات انترفرون بتا استفاده می‌شود. این داروها سبب کاهش حملات بین 30 الی 50 درصد می‌شوند.

   این داروها با دخالت در سیستم ایمنی بدن موجب مهارنسبی تهاجم سیستم ایمنی بدن بر علیه دستگاه عصبی می‌شوند اما این تاثیر تا زمانی است که دارو مصرف شود. لذا در کسانی که این داروها سبب کاهش حملات در آنها شده باشد دارو را باید مرتب استفاده کنند. مهمترین مشکل کاربردی این داروها گرانی و عدم تحمل عوارض آنها می‌باشد.

   عوارض دارو: در هفته‌های اول شروع دارو بعد از تزریق این دارو ممکن است حالت شبیه سرماخوردگی مثل آبریزش از بینی، احساس لرز، احساس خستگی و ضعف و درد عضلانی، بی‌اشتهائی، حالت گیجی و منگی ایجاد شود که معمولاً گذرا بوده، و بتدریج رفع می‌شوند. مصرف ایبوپروفن و یا سایر مسکن ها قبل از تزریق سبب کاهش علائم می‌شود. از عوارض شایع دیگر تورم و قرمزی در محل تزریق است لذا بهتر است محل تزریق جابجا شود.

از عوارض مهم اینترفرون‌ها عارضه کبدی آنها می‌باشد. در 37 درصد مواد افزایش آنزیم‌های کبدی بدنبال درمان با اینترفرون دیده می‌شود. این افزایش آنزیم‌ها اکثراً مختصر و گذرا است و بتدریج برطرف می شود. احتمال افزایش آنزیم‌های کبدی در مردان، افراد الکلی، چاق و مصرف همزمان داروهای با عارضه کبدی مثل  استامینوفن بیشتر است. اکثر اوقات افزایش آنزیم ها ظرف چند ماه بصورت خودبخودی یا با کاستن از مقدار اینترفرون به حد طبیعی برمی‌گردد. بنابراین برای پیگیری انجام آزمایشات دوره‌ای عملکرد کبدی و گلبول‌های خونی توصیه می‌شود.

ندرتاً ممکن است حالات اضطراب، افسردگی، تحریک‌پذیری، اختلال خواب و کاهش تمرکز حواس، درد سینه، تنگی نفس، طپش قلب، احساس گرگرفتگی، تاری دید، بثورات جلدی، تورم دست و پا، تورم غدد لنفاوی و تکرر ادرار پیدا شود که باید در صورت بروز این حالات به پزشک معالج اطلاع داده شود.

این داروها را در زمان حاملگی و شیردهی نباید مصرف کرد و اگر بیمار حامله شد یا قصد حامله شدن دارد باید به پزشک معالج اطلاع دهد.

انترفرون بتا انواع مختلفی دارد که میزان تاثیر و عوارض جانبی آنها نسبتاً مشابه هم است اما نحوه مصرف آنها متفاوت است. ترکیبات انترفرون موجود شامل موارد زیر است:

انترفرون بتا-1 آ : که بنام‌های تجارتی آونکس (سیناوکس، تولید در ایران) و اکتووکس و نوع زیر جلدی بنام ربیف (رسیژن، تولید در ایران) و اکتوریف در کشور موجود است. آونکس را هفته‌ای یک بار در داخل عضلات بزرگ (باسن، ران، بازو) ولی ریبف را هفته‌ای سه مرتبه زیر پوست تزریق می‌کنند. اخیراً شکلی از اینترفرون بتا آ۱ که میتوان آنرا بصورت هر دو هفته بک بار زیر جلد تزریق کرد بنام Plegridy مورد تأیید قرار گرفته است.

انترفرون بتا-ب1: که بنام‌های تجارتی بتاسرون و اکستاویا (Betaseron , Extavia)  و زیفرون (تولید در ایران) موجود است. این داروها را یک روز در میان زیر پوست تزریق می‌کنند.

این داروها را باید در جای خنگ نگهداری کرد و پس از مخلوط کردن با ماده حلال باید ظرف 6 ساعت تزریق شوند.

 

 

گلاتیرامر (glatiramer):

این دارو که با نام تجارتی کوپاکسون (copaxone) وارد بازار شده است از دسته داروهای اینترفرون نیست اما از طریق مداخله در سیستم ایمنی بدن همانند ترکیبات انترفرون تا حدود 30 درصد سبب کاهش سرعت پیشرفت بیماری و تعداد حملات می‌شود. مقایسه گلاتیرامات با اینترفرون‌های مختلف نتایج نسبتاً یکسانی را در جلوگیری از پیشرفت بیماری داشته است. در ایران این دارو با نام های اسویمر و کوپامر تولید و عرضه شده است. نحوه استفاده از این دارو بصورت تزریق روزانه زیر پوستی بوده است اما اخیرا با دو برابر کردن مقدار دارو در هر آمپول آن را بصورت سه بار در هفته تزریق می کنند.

   عوارض دارو: پس از تزریق این دارو نیز ممکن است حساسیت و قرمزی در محل تزریق، آبریزش از بینی، درد عضلات، لرزش و افزایش وزن ایجاد شود. از عوارض دیگری که در صورت بروز باید به پزشک معالج اطلاع داده شود بروز درد سینه، تپش قلب، تنگی نفس، تاری دید و سردرد است. این دارو را نیز در زمان حاملگی و شیردهی نمی‌توان مصرف کرد. گر چه نسبت به اینترفرون‌ها ممنوعیت کمتری در بارداری دارد. این دارو را هر روز در زیر پوست تزریق می‌کنند و همانند اینترفرون‌ها از قیمت بالائی برخوردار است.

 

 

ناتالیزوماب (Natalizamab):

با نام تجارتی (tysabri) از دسته آنتی‌بادی‌های منوکلونال است که برای درمان ام اس با عود و بهبود مورد تائید قرار گرفته است. این دارو که بصورت تزریق وریدی ماهیانه استفاده می‌شود سبب کاهش حملات بیماری در 54-83% و مانع تشکیل پلاک جدید در MRI در 83% می شود.

عوارض دارو: این دارو بعلت عارضه نادر اما وخیم عفونت مغزی ناشی از ویروس JCVتنها در مواردیکه روش های دیگر درمانی بی اثر باشد مورد استفاده قرار می‌گیرد.

از عوارض دیگر درمان با این دارو افزایش استعداد به عفونت‌ها، خستگی، واکنش‌های حساسیتی، ملانوم، گلو درد و احتقان سینوس‌ها و ورم اندام‌ها می‌باشد. در کسانیکه واکنش حساسیتی به دارو داشه باشند یا دچار عارضه PMLشوند لازم است دارو قطع شود. لذا اگر بیمار دچار علایمی مثل خارش، کهیر، مشکل تنفسی، درد سینه، سرگیجه، خس‌خس سینه، لرز و تهوع ‌شود باید پزشک معالج را مطلع نماید.

 

 

میتوکسانترون:

این دارو برای موارد ام اس با سیر عود و بهبود مقاوم به درمان با اینترفرون‌ها و گلوتیرامر و یا عدم تحمل این دارو‌ها توصیه شده است. بعلاوه در موارد ام اس با سیر پیشرونده ثانویه نیز این دارو توصیه شده است.

   این دارو بصورت تزریقی وریدی هر سه ماه یک بار تجویز می‌شود اما بعلت افزایش خطر عوارض دارویی با افزایش دفعات تزریق دارو که مهمترین آنها عوارض قلبی و خونی است، این دارو از 12 جلسه بیشتر توصیه نمی‌کنند.

آلمتوزوماب (Alemtuzumab)

آلمتوزوماب یا لمترادا ( Lemtrada) یک داروی تزریقی وریدی از گروه داروهای آنتی بادی منوکلونال بر ضد لنفوسیت ها است که قبلاً در درمان لوسمی لنفوسیتی مزمن تجویز می شده است اما در مطالعات اخیر تاثیر آن در پیشگیری از حمله و افزایش پلاک در بیماران ام اس مورد تایید قرار گرفته است. 

آلمتوزوماب بصورت آهسته وریدی در دو دوره تزریق می شود. در دوره اول طی پنج روز متوالی روزانه ۱۲ میلی گرم تزریق می شود و در دوره دوم پس از یکسال طی سه روز متوالی تزریق صورت می گیرد.

از آنجاییکه این دارو با عوارض قابل ملاحظه ای مثل واکنش های تزریق، بیماریهای خود ایمنی مثل کاهش ایمونولوژیک پلاکتی (ITP) و افزایش خطر سرطان همراه بوده است فعلاً تجویز آن را به موارد بیماران ام اس نوع عود و بهبود که به داروهای خط اول درمان ( اینترفرونها و گلاتیرامر استات) و داروهای خوراکی کم عارضه تر پاسخگو نبوده اند محدود کرده اند.

از شایعترین عوارض این دارو بثورات جلدی، سردرد، تب، التهاب گلو، تهوع، عفونت ادراری، خستگی، بیخوابی و عفونت تنفسی را می توان نام برد.

داکلیزوماب 

داکلیزوماب  Daclizumab  با نام تجاری Zinbryta برای استفاده در بیماران مبتلا به ام اس عود و بهبود مورد تایید قرار داده است. این دارو که بصورت تزریق زیر پوستی هر چهار هفته یک بار توسط خود بیمار تجویز می شود، در مقایسه با داروی قدیمی آونکس در جلوگیری از بروز حمله جدید موثرتر بوده است. 

البته با توجه به عوارض خطرناک کبدی از این دارو به عنوان درمان خط اول استفاده نمی شود و فقط پس از شکست درمانی یک یا دو داروی خط اول، این دارو را می توان تجویز کرد. بعلاوه قبل از هر تزریق نیز باید آزمایشات سلامت کبد را مشاهده نمود.

از عوارض مهم دیگر دارو حساسیت دارویی، واکنش های پوستی، افزایش خطر عفونت، افسردگی و افکار خودکشی است. 

از عوارض شایع دارو گلودرد، عفونت تنفسی و فارنژیت، آنفلوآنزا، جوش پوستی اگزما، بزرگی غدد لنفاوی را می توان نام برد.