با توجه به خطرات ابتلای به کرونا، زدن واکسن کرونا به همه افراد توصیه میشود.
واکسنهایی که در حال حاضر در دسترس هستنند یا:
- از روش کدهای ژنتیکی برای تولید واکسن بهره بردهاند (مثل واکسن فایزر و مدرنا)
- یا از حاملهای ویروسی غیر فعال شده استفاده کردهاند(مثل آسترازنکا و اسپوتنیک، سینوفارم و بهارات هند)
که تجویز آن در افراد تحت درمان با داروهای اماس منعی ندارد.
مسئله مهم توانایی ایجاد ایمنی در برابر کرونا در افرادی که تحت درمان با داروهای تضعیف کننده سیستم ایمنی هستند میباشد.
- افرادیکه از اینترفرونها (سینوکس، بتافرون، رسیژن)، گلاتیرامر (کوپامر، سینومر)، دیمتیلفومارات (دیفوزل، تکزیفوما)، تریفلونامید (تبازیو) و تایسابری استفاده میکنند مشکلی از این نظر ندارند و میزان ایجاد ایمنی در مقابل کرونا همانند سایر افراد است. صرف نظر از زمان مصرف دارو، هر وقت که واکسن در دسترس قرار گرفت بهتر است واکسن بزنند.
- کسانیکه از فینگولیمد، ریتوکسیماب و یا اکرلیزوماب استفاده میکنند باید بدانند که بدلیل اثرات مهاری این داروها بر سیستم ایمنی بدن، شاید واکسن کرونا نتواند همانند سایر افراد آنها را در مقابل ابتلای به کرونا ایمن کند. بنابراین باید به اقدامات مراقبتی مثل زدن ماسک را علیرغم زدن واکسن ادامه دهند.
- بنابراین توصیه می شود اگر هنوز این داروها شروع نشده اند، بهتر است ۴ هفته بعد از تکمیل واکسیناسیون دارو شروع شود.
- اگر از قبل درمان با فینگولیمود شروع شده باشد، واکسیناسیون طبق برنامه بدون جابجایی زمان انجام میشود.
- اگر قبلا ریتوکسیماب و اکرلیزوماب (اکرووس) تزریق کرده است، سعی می کنیم واکسن حداقل ۱۲ هفته بعد از آخرین تزریق دارو داده شود و اگر امکان داشته باشد نوبت بعدی تزریق ریتوکسیماب و اکرلیزوماب را به ۴ هفته بعد از تزریق نوبت دوم واکسن منتقل شود.
نکته مهم: با توجه به مشکلات دسترسی به واکسن کرونا، علیرغم تمام موارد فوق، بهتر است هر زمان که واکسن در دسترس قرار گرفت واکسیناسیون صرف نظر از داروی مصرفی تزریق شود.