در حال حاضر درمان بیماری آلزایمر بیشتر شامل درمان های علامتی، درمان اختلالات رفتاری و داروهای کاهنده سیر پیشرفت بیماری است.
درمانهای غیر دارویی:
علایم روانی و مشکلات رفتاری از جمله افسردگی، پرخاشگری، بدبینی، توهم و هذیان در بیماری آلزایمر شایع است. هر قدر بیماری پیشرفته تر می شود این علایم نیز بیشتر می شود. از راه های غیر دارویی کاستن از پرخاشگری و بیقراری، شناسایی و رفع عللی است که سبب پرخاشگری بیمار می شود. مثلاً از تغییر محیط زندگی و جابجا کردن وسایل وی باید اجتناب کرد. گاهی اوقات حضور افراد بیگانه و ناآشنا سبب ترس و بی قراری وی می شود. ماساژ بیمار و معطر کردن محیط و موزیک آرام در برخی بیماران سبب کاهش بیقراری می شود. ورزش های سبک و کارهای ساده مثل قدم زدن یا حتی کندن علف های هرز باغچه می تواند سبب آرامش بیمار شود.
با برخی ترفند ها مثل گذاشتن برچسب وسایل موجود روی کمد و کابینت و یا نوشتن محل وسایلی که بیمار دایم دنبال آن می گردد در مقابل بیمار، نوشتن نام دستشویی، حمام و آشپزخانه روی درب آنها و دستوراتی مثل خاموش کردن چراغ روی کلید یا بستن درب روی یخچال سبب آرامش بیمار و کاستن مشکلات ناشی از فراموشی می شود.
در برخی بیماران پرخاشگری و بیقراری موقع غروب بیشتر می شود. در این مواقع روشن کردن چراغ ها قبل از غروب، کشیدن پرده ها و سرگرم کردن بیمار با چیزی مثل تلویزیون کمک کننده خواهد بود. گاهی خوردن چای و قهوه در بعد از ظهر سبب اختلال خواب شبانه و بی قراری می شود که باید اجتناب شود. مراقبت از بیمار آلزایمر فشار مضاعفی را به فرد مراقب وی وارد می کند. بروز علایمی مثل سردرد و کمردرد، بی خوابی، تغییر خلقی، عصبانیت و غمگینی از علایم تنش بیش از حد مراقب است. فرد مراقب باید با کمک دیگران دوره هایی از تفریح و استراحت را برای خودش در نظر بگیرد.
درمانهای دارویی:
گرچه هنوز درمانی برای بیماری آلزایمر وجود ندارد اما با استفاده از داروها می توان سیر پیشرفت بیماری را کم کرد و از شدت اختلال حافظه و مشکلات رفتاری بیمار کاست. داروهای مورد تایید برای بیماری آلزایمر شامل موارد زیر است.
داروهای آرامبخش و ضد جنون: اگر با روش های غیر دارویی نتوان رفتارهای آزاردهنده، بی قراری و پرخاشگری بیمار را کمتر کرد می توان از داروهای جدید ضد جنون مثل اولانزاپین، کوتیاپین و ریسپریدون استفاده کرد. گاهی اوقات افسردگی سبب پرخاشگری بیمار است که با استفاده از داروهای ضد افسردگی مثل فلوکستین می توان آن را درمان کرد.
داروهای ضد کولین استراز: در بیماری آلزایمر مقدار استیل کولین که یکی از واسطه هایی شیمیایی مداخله گر در حافظه است کم می شود. داروهای مختلفی برای افزایش مقدار استیل کولین پایانه های عصبی استفاده می شوند از جمله ریواستیگمین (Exelon)، دونپزیل (Aricept)، و گالانتامین(Reminyl). این داروها سبب بهبود حافظه، عملکرد شناختی و عملکرد اجتماعی بیمار می شوند. این داروها تا حدودی رفتارهای غیر طبیعی بیمار را نیز اصلاح می کنند. مشکل عمده این داروها عوارض گوارشی، تهوع، استفراغ، دل پیچه و اسهال است که با افزایش تدریجی دارو، مصرف همراه صبحانه و شام و با مایعات یا آب میوه از شدت عوارض کاسته می شود.
ممانتین(Ebixa, Namenda): داروی دیگری که در درمان موارد متوسط تا شدید بیماری آلزایمر استفاده می شود و تا حدودی هم اثرات محافظتی بر روی سلولهای مغزی دارد ممانتین است. این دارو نیز سبب بهتر شدن توانایی شناختی و حافظه بیمار می شود. گیجی و منگی مهمترین عوارض این دارو هستند. دارو را می توان همراه با غذا مصرف کرد.
داروهایی که اثر بخشی آنها به تایید نرسیده است: داروها مختلف شیمیایی و گیاهی وجود دارند که بر اساس برخی مطالعات برای بیماری آلزایمر توصیه شده اند اما اثر بخشی آنها هنوز به تایید نرسیده است. ویتامین ها مثل ویتامینE، ویتامین های گروه ب، امگا 3، استروژن، جینکوبیلوبا، داروهای ضد التهاب مثل بروفن از این دسته داروها هستند.
داروهایی که اثر بخشی آنها به تایید نرسیده است: داروها مختلف شیمیایی و گیاهی وجود دارند که بر اساس برخی مطالعات برای بیماری آلزایمر توصیه شده اند اما اثر بخشی آنها هنوز به تایید نرسیده است. ویتامین ها مثل ویتامینE، ویتامین های گروه ب، امگا 3، استروژن، جینکوبیلوبا، داروهای ضد التهاب مثل بروفن از این دسته داروها هستند.
