دکتر جواد عاملی مازندرانی

متخصص بیماریهای مغز و اعصاب

دکتر جواد عاملی مازندرانی

متخصص بیماریهای مغز و اعصاب

در این وبلاگ بیماریهای مغز و اعصاب، اخبار و پیشرفت های جدید در این زمینه به زبان ساده و قابل استفاده عموم نوشته خواهد شد. بدلیل عدم فرصت کافی امکان پاسخگویی خصوصی مقدور نیست. لذا فقط به سوالاتی که موافقت برای انتشار عمومی در آن درج شده باشد با حفظ محرمانگی پرسشگر و پس از ویرایش مختصر، پاسخ بصورت عمومی منتشر خواهد شد.

طبقه بندی موضوعی
بایگانی

۲ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «سندرم» ثبت شده است

۰۸
دی

سندرم گیلان باره یک بیماری حاد التهاب اعصاب محیطی است که سبب ضعف پیشرونده دست و پا می شود.

در این بیماری اعصاب محیطی یعنی رشته اعصاب حسی و حرکتی که در دست و پا و صورت و تنه قرار دارند دچار التهاب می شوند. در نتیجه این التهاب بیمار ظرف چند روز تا چند هفته دچار ضعف پیشرونده عضلات اندامها و صورت و عضلات تنفسی می شود. در موارد خفیف بیمار فقط دچار ضعف مختصر در دست و پا و احساس کرختی و گزگز در دست وپا می شود. در موارد شدید بیمار دچار مشکل راه رفتن و حرکت پاها و همینطور مشکل در انجام کارهای دستی می شود. در موارد شدید تر ممکن است ضعف در عضلات قفسه سینه سبب مشکلات تنفسی شود. در نیمی از بیماران ضعف عضلات صورت سبب مشکل بستن چشم ها و حرکات صورت و مشکل در جویدن می شود. در موارد شدید عضلات دست و پا دچار تحلیل و لاغری می شوند.

در بسیاری از بیماران علاوه بر ضعف، احساس کرختی و گزگز و یا کاهش حس در دست و پا می شوند و گاهی احساس درد و گرفتگی نیز بروز می کند.

 این بیماری معمولا برای یکی دو هفته پیشرفت می کند و سپس متوقف می شود. اگر بیماری بیش از یک ماه سیر پیشرفت و بدتر شدن داشته باشد بیماریهای دیگر مطرح می شود و به ضرر تشخیص سندرم گیلان باره است.

بعد از توقف سیر پیشرفت بیماری بتدریج سیر بهبودی نمایان می شود. میزان و سرعت بهبودی بستگی به شدت آسیب اعصاب و میزان ضعف عضلات دارد. در موارد خفیف ظرف چند هفته تا یکی دو ماه بهبودی حاصل می شود ولی در موارد شدید بهبودی ماهها بطول می انجامد و معمولاً بهبودی کامل نخواهد بود و مقداری ضعف و لاغری عضلات باقی می ماند

علت بیماری، التهاب اعصاب محیطی است که اصطلاحاً به آن نروپاتی می گویند. عفونت ها بویژه عفونت دستگاه گوارشی و تنفسی از عوامل زمینه ساز بروز التهاب اعصاب محیطی هستند. اما در بسیاری از بیماران علت مشخصی را نمی توان پیدا کرد.

برای تشخیص بیماری علاوه بر معاینات عصبی معمولاً از آزمایش نوار عصب و عضله، آزمایش مایع نخاع و آزمایش خون کمک گرفته می شود.

بیماران مبتلا به سندرم گیلان باره باید در بیمارستان تحت مراقبت بویژه از نظر عضلات تنفسی و وضعیت قلب و عروق وفشار خون قرار گیرند. در مواردیکه ضعف عضلات تنفسی رخ دهد معمولاً پس از تعبیه لوله تنفسی در نای از دستگاه تنفس مکانیکی کمک گرفته می شود.

برای جلوگیری از پیشرفت بیماری و تسریع روند بهبودی، از تعویض پلاسما (پلاسمافرز) و یا تزریق وریدی ایمونوگلوبین ( IVIG) استفاده می شود. 

فیزیوتراپی و توانبخشی در تسریع بهبودی و اجتناب از تحلیل عضلات و آسیب مفاصل و پیشگیری از زخم بستر نقش اساسی دارد.




کانال تلگرام: www.t.me/Ameli_Office

  • جواد عاملی مازندرانی
۲۲
شهریور

 

سندرم پای بیقرار (restless leg syndrome)نام یکی از بیماریهای شایع مسبب اختلال شروع خواب است. در این حالت شخص وقتی برای استراحت یا خواب به رختخواب می رود دچار احساسات ناخوشایندی مثل درد، گرفتگی، مورمور، خارش و یا سوزن سوزن شدن در پاها می شود بطوریکه برای خلاصی مجبور است پایش را تکان دهد و یا چند قدم راه برود. این احساس با تکان دادن و یا راه رفتن بطور موقت فروکش می کند ولی با رفتن به بستر مجددا شروع می شود. 

در برخی موارد علایم سندرم پای بی قرار از دوران کودکی شروع شود ولی معمولا بدلیل مختصر بودن تا دوران میانسالی تشخیص داده نمی شود و هر قدر سن بالاتر میرود بر شدت آن افزوده می شود.

 

 

علایم بی قراری معمولا در پاها حس می شود. گرچه در برخی ممکن است در دست ها نیز احساس شود. احساس بیقراری معمولا موقع استراحت و رفتن به بستر شدت میگیرد ولی در برخی موارد در طی روز و حین فعالیت هم وجود دارد.

 

 

سندرم پای بیقرار در اکثر مواقع سبب اختلال در شروع خواب و در نتیجه احساس خواب آلودگی و خستگی و کاهش تمرکز حواس طی روز می شود. اگر سندرم پای بیقرار با اختلال دیگری بنام تکانهای دوره ای پا در خواب (periodic leg movement)همراه شود بر شدت اختلال خواب افزوده می شود. زیرا تکانهای دوره ای پا در خواب سبب بیداری های مکرر ثانیه ای و کاهش شدید کیفیت خواب می شود.

 

 

شیوع سندرم پای بیقرار در جامعه حدود 2-15 درصد است و هر قدر سن بالاتر میرود شیوع آنهم بیشتر می شود. احتمال بروز این اختلال در خانمها حدود دو برابر آقایان است.

 

 

علت سندرم پای بیقرار در اکثر مواقع نامعلوم است گرچه اختلالاتی مثل اختلال مسیرهای دوپامینی در مغز و یا بهم خوردن تعادل یون آهن در مغز مطرح شده ولی هنوز به اثبات نرسیده است.

 

 

در بروز سندرم پای بیقرار عامل ژنتیک نیز نقش دارد بطوریکه موارد بروز این اختلال در یک خانواده بیشتر از جامعه می باشد. ژن های مختلفی با توارث اتوزومی غالب و مغلوب برای این اختلال شناسایی شده اند. مواردیکه شروع علایم سندرم پای بیقرار قبل از 45 سالگی باشد احتمال نقش عوامل ژنتیکی بیشتر می شود.

 

 

در بعضی از بیماران سندرم پای بیقرار در اثر بیماریها و یا مصرف بعضی از داروها و یا برخی عادات ایجاد می شود که در این موارد با رفع علت علایم بیقرای پاها نیز فروکش میکند.

 

 

از مهمترین علل ثانویه بروز سندروم پای بیقرار فقر آهن در بدن است. بخصوص در خانم ها که شیوع کم خونی ناشی از فقر آهن شایعتر است باید به این علت توجه خاص شود. از عوامل دیگر می توان کمبود فولیک اسید، منیزیوم و ویتامین ب12 را ذکر کرد.  از علل دیگر می توان از نارسایی کلیه، نروپاتی دیابتی، فتق دیسک کمری و یا تنگی کانال کمری، بیماری های روماتیسمی نام برد. بعضی داروها بویژه داروهای اعصاب مثل فلوکستین و تری فلوپرازین و لیتیوم از عوامل بروز سندرم پای بیقرار هستند. داروی پروپرانولول نیز می تواند سبب بروز چنین اختلالی گردد. مصرف الکل و کافئین بویژه اواخر روز سبب تشدید این اختلال می شود. در طی حاملگی نزدیک به نیمی از خانم ها علایم سندرم پای بیقرار را تجربه میکنند. علایم این اختلال معمولا چند هفته پس از ختم بارداری فروکش می کند.

 

 

درمان:

 

 

برای درمان این اختلال در وهله اول باید به رعایت بهداشت خواب توجه کرد. اجتناب از مصرف مصرف چای، قهوه، کاکائو و استعمال دخانیات در اواخر روز در کاستن از شدت علایم بیماری موثر است. در صورتیکه امکان پذیر باشد البته پس از مشورت با پزشک معالج بهتر است داروهایی که سبب بروز این اختلال می شوند قطع گردد. ورزش بویژه ورزش های هوازی در کاستن از شدت علایم موثر است. اما باید توجه داشت ورزش نباید در اواخر روز و حوالی ساعت خواب باشد. در برخی بیماران دوش آب گرم یا سرد و گاهی وان آب سبب تخفیف علایم می شود. ماساژ پا با دست یا با دستگاههای ویبراتور هم سبب فروکش علایم می شود.  

 

 

 

در مواردیکه سندرم پای بیقرار ثانویه به اختلال دیگری باشد در وهله اول باید بیماری اولیه درمان شود. مثلا اگر بیمار دچار فقر آهن و یا کمبود منیزیوم یا ویتامین ب 12 باشد ابتدا باید این کمبودها اصلاح شود. در مواردیکه علتی برای سندرم پیدا نشده باشد داروهای دوپامینی مثل پرامیپکسول و روپینیرول جزء انتخاب های اول درمان بودند اما چون مصرف طولانی مدت آن‌ها سبب تشدید علایم بیقراری پا و نیاز به بالا بردن مقدار دارو می شوند دیگر به عنوان خط اول درمان توصیه نمی‌شوند. داروهایی مثل گاباپنتین و پره‌گابالین در صورت نبود علت قابل رفع، مورد استفاده قرار میگیرند. 

 

 

 

 

کانال تلگرام: www.t.me/Ameli_Office

 

 

 

 

  • جواد عاملی مازندرانی