داروهای ضدتشنج و بیماریهای قلبی عروقی

در مطالعات متعدد دیده شده که شیوع عوامل خطر بیماریهای قلبی شامل فشار خون بالا، چربی خون بالا و دیابت و همین‌طور میزان سکته مغزی و قلبی در بیماران میانسال مبتلا به صرع تحت درمان داروهای ضدتشنج شایعتر از سایر افراد جامعه است. مثلا احتمال سکته قلبی و مغزی در یک مطالعه حدود ۱/۵ برابر جامعه بوده است.

 

یکی از عوامل افزایش خطر حوادث قلبی عروقی در این افراد داروهای ضدتشنج است. مشاهده شده که داروهای ضد تشنج سبب افزایش چربی خون و بروز تصلب عروق (سخترگی) که زمینه ساز سکته مغزی و قلبی است می شوند. اخیرا در یک مطالعه گسترده بیش از سی هزار نفر بیمار تحت درمان با داروهای ضدتشنج را از سال ۱۹۹۰ تا ۲۰۱۹ تحت مراقبت قرار داده‌اند و مشاهده شد میزان خطر بروز عوارض قلبی عروقی با داروهای ضد تشنج یکسان نیست، با برخی بیشتر و برخی کمتر است. در کسانی‌که تحت درمان با داروهای کاربامازپین، فنی‌توئین، فنوباربیتال و پریمیدون بمدت ده سال بوده‌اند خطر سکته قلبی و مغزی ۲۱ درصد بیش از سایرین بوده است. هر قدر مقدار دارو و زمان مصرف بیشتر باشد، احتمال بروز این عوارض بیشتر خواهد بود.

 

بنابراین در زمان شروع درمان یکی از معیارهای انتخاب دارو وجود عوامل خطر بروز سکته قلبی و مغزی شامل فشار خون بالا، دیابت، چربی خون، مصرف سیگار و چاقی است. در این موارد تاکید می‌شود تا سر حد امکان با رژیم غذایی، ورزش، پرهیز از سیگار و درمان دیابت و چربی خون بالا از خطر عوارض قلبی عروقی کاسته شود. در صورت امکان سعی می‌شود از داروهای ضد تشنجی که خطر بیماریهای قلبی عروقی را زیاد می کند پرهیز شود ولی در صورت اجبار به انتخاب آنها نیاز به مراقبت دقیق این عوامل خطر می‌باشد.

صرع رولاندیک

    صرع رولاندیک یکی از صرع های شایع در کودکان است. بطوریکه حدود یک پنجم صرع های کودکی را تشکیل می‌دهد. سن شروع آن ممکن است بین ۳ تا ۱۳ سالگی باشد اما اکثراً از سنین ۷-۸ سالگی شروع می شود. احتمال بروز آن در پسرها کمی بیش از دختران است. در بروز این صرع عوامل ژنتیکی نقش مهمی دارند اما به این معنی نیست که همه کسانیکه زمینه ژنتیکی را دارند دچار این صرع می شوند زیرا عوامل دیگری هم در بروز و یا جلوگیری از بروز صرع نقش دارند که بسیاری از آنها ناشناخته هستند.

    حملات تشنج اکثراً مدت کوتاهی پس از شروع خواب و یا قبل از بیداری رخ می‌دهد اما در برخی، هم در خواب و هم در بیدار، و در برخی دیگر فقط در بیداری رخ می دهد. حملات تشنج اکثراً بصورت انقباضات مکرر گوشه لب و دهان و زبان، سفتی فک، آبریزش از دهان، گاز گرفتن زبان، اختلال در تکلم، احساس گزگز دور دهان و صورت بدون اختلال هوشیاری است که معمولاً کمتر از یک دقیقه طول می کشد.

    تشنجات در بیداری اکثر حملات محدود به همین حالت است اما در خواب ممکن است از حالت کانونی فوق گسترش یافته و با اختلال هوشیاری و انقباضات عضلانی کلی بدن همراه شود.

   تعداد حملات از یکی دو حمله در سال تا حملات مکرر و آزار دهنده ممکن است متغییر باشد. بندرت همراه با این صرع اختلال یادگیری و تکلمی همه دیده می شود.

  در قریب به اتفاق بیماران، با درمان و یا بدون درمان، با رسیدن به سن بلوغ ( ۱۸ سالگی)، حملات متوقف می شوند و مشکل تکلمی و یادگیری همه بهبود می یابد. به همین دلیل اگر تعداد حملات کم و شدت آن غیر آزار دهنده باشد ممکن است پزشکان توصیه به عدم لزوم درمان کنند. در مواردیکه توصیه به درمان می شود از داروهای گوناگون ضد صرع مثل فنی تویین، والپروات، فنوباربیتال، گاباپنتین، کلونازپام ممکن است استفاده شود. 

کانال تلگرام: www.t.me/Ameli_Office