صرع رولاندیک یکی از صرع های شایع در کودکان است. بطوریکه حدود یک پنجم صرع های کودکی را تشکیل می‌دهد. سن شروع آن ممکن است بین ۳ تا ۱۳ سالگی باشد اما اکثراً از سنین ۷-۸ سالگی شروع می شود. احتمال بروز آن در پسرها کمی بیش از دختران است. در بروز این صرع عوامل ژنتیکی نقش مهمی دارند اما به این معنی نیست که همه کسانیکه زمینه ژنتیکی را دارند دچار این صرع می شوند زیرا عوامل دیگری هم در بروز و یا جلوگیری از بروز صرع نقش دارند که بسیاری از آنها ناشناخته هستند.
حملات تشنج اکثراً مدت کوتاهی پس از شروع خواب و یا قبل از بیداری رخ می‌دهد اما در برخی، هم در خواب و هم در بیدار، و در برخی دیگر فقط در بیداری رخ می دهد. حملات تشنج اکثراً بصورت انقباضات مکرر گوشه لب و دهان و زبان، سفتی فک، آبریزش از دهان، گاز گرفتن زبان، اختلال در تکلم، احساس گزگز دور دهان و صورت بدون اختلال هوشیاری است که معمولاً کمتر از یک دقیقه طول می کشد.
تشنجات در بیداری اکثر حملات محدود به همین حالت است اما در خواب ممکن است از حالت کانونی فوق گسترش یافته و با اختلال هوشیاری و انقباضات عضلانی کلی بدن همراه شود.
تعداد حملات از یکی دو حمله در سال تا حملات مکرر و آزار دهنده ممکن است متغییر باشد. بندرت همراه با این صرع اختلال یادگیری و تکلمی همه دیده می شود.
در قریب به اتفاق بیماران، با درمان و یا بدون درمان، با رسیدن به سن بلوغ ( ۱۸ سالگی)، حملات متوقف می شوند و مشکل تکلمی و یادگیری همه بهبود می یابد. به همین دلیل اگر تعداد حملات کم و شدت آن غیر آزار دهنده باشد ممکن است پزشکان توصیه به عدم لزوم درمان کنند. در مواردیکه توصیه به درمان می شود از داروهای گوناگون ضد صرع مثل فنی تویین، والپروات، فنوباربیتال، گاباپنتین، کلونازپام ممکن است استفاده شود.
کانال تلگرام: www.t.me/Ameli_Office
