علت بیماری پارکینسون هنوز شناخته نشده است. سلول های عصبی بخش هایی از مغز که بنام سیستم خارج هرمی معروف هستند ماده شیمیایی به نام دوپامین را تولید و ترشح می کنند که سبب تسهیل حرکت می شوند. در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون این سلولها به آرامی دچار تحلیل شده و توانایی تولید دوپامین را از دست میدهند و در نتیجه علایم بیماری پدید می آید. حال چرا این سلولها دچار تحلیل می شوند، معلوم نیست. مجموعه ای از عوامل محیطی و ژنتیکی در بروز بیماری نقش دارند. مهمترین عامل مستعد کننده بیماری پارکینسون سن بیمار است. بیماری پارکینسون در افراد بالای 50 سال شایع تر است و تخمین زده می شود که حدود 1 درصد افراد بالای 60 سال به بیماری مبتلا شوند. از عوامل محیطی مستعد کننده مطرح در بروز بیماری می توان به سموم و حشره کش ها و علف کش ها و فلزات سنگین و چاقی و رژیم غذایی مملو از آهن و منیزیم اشاره کرد. در کشورهای صنعتی و مناطق دارای صنایع سنگین آلیاژی فولاد و صنایع چوبی و اشتغال به جوشکاری شیوع بیماری و تماس با حلالهای هیدروکربنی مثل تینر شیوع این بیماری بیشتر بوده است. از طرف دیگر ورزش و فعالیت متوسط فیزیکی نقش محافظتی در مقابل بیماری دارد. بیماری پارکینسون در مردان نسبت به زنان کمی بیشتر است. گرچه در اکثر موارد بیماری پارکینسون غیر ارثی است اما در10تا 15 درصد از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون حداقل یکی از بستگان درجه اول (پدر، مادر یا خواهر و برادر) به این بیماری مبتلا هستند. در افراد جوان تر (کسانی که قبل از سن 50 سالگی به بیماری مبتلا شده اند)، جهش های ژنتیکی ممکن است نقش داشته باشند. |