نقش tDCS در اختلال شناختی بیماری ام اس

اختلالات شناختی یکی از عوارض شایع بیماری ام اس است. یعنی بیمار بتدریج احساس می‌کند در انجام کارهای ذهنی، تصمیم‌گیری، انجام محاسبات و یادگیری و یادآوری نسبت به قبل دچار مشکل شده است. گرچه این اختلالات در ابتدای شروع بیماری خفیف است ولی بتدریج با پیشرفت بیماری و بروز ناتوانی‌های فیزیکی، اختلالات شناختی نیز بیشتر و شدیدتر می‌شود.

 

بهترین را مقابله با بروز اختلالات شناختی شروع زودرس درمان و جلوگیری از پیشرفت بیماری ام اس است. زمانی‌که اختلالات شناختی ایجاد شد روش‌های مختلفی از جمله بازتوانی شناختی رفتاری و ورزش و درمان عوامل تشدید کننده مثل افسردگی پیشنهاد می‌شود.

 

اخیرا در یک مطالعه از tDCS همراه با بازتوانی شناختی برای بهبود بخشیدن به اختلال شناختی در زمینه بیماری ام اس استفاده کرده‌اند و نتایج آن در کنگره ACTRIMS ارائه شده است. در این روش نواحی خاصی از مغز توسط الکترودهایی که روی پوست سر قرار می‌گیرند با جریان مستقیم بسیار کم، تا حداکثر ۲ میلی‌آمپر، بمدت ۲۰ دقیقه در ۳۰ جلسه تحریک می‌شود. در این تحقیق گروهی از بیماران تحریک واقعی همراه با بازتوانی شناختی و گروه دیگر تحریک غیر واقعی همراه با بازتوانی شناختی را دریافت کرده و در پایان عملکرد شناختی آنها با یکدیگر مقایسه شده است. 

 

نتایج این تحقیق نشان میدهد که بازتوانی شناختی همراه با tDCS بطور قابل ملاحظه‌ای نسبت به گروه دریافت کننده تحریک غیر واقعی عملکرد شناختی بهتری را کسب کرده‌اند و نکته جالب‌تر این است که در افراد با ناتوانی بیشتر این اختلاف بارزتر بوده است.