نوراستور معادل ایرانی مادوپار

✅ توزیع داروی نوراستور معادل ایرانی مادوپار

✅ داروی مادوپار که یکی از داروهای اصلی درمان بیماری پارکینسون است در واقع ترکیبی از دو ماده لوودوپا و بنزسرازید است. داروهای ایرانی موجود در داروخانه‌ها از جمله الدورام سی، پارکین سی و یا لوودوپا سی در واقع معادل داروی معروف ساینمت (Sinemet) هستند که از ترکیب دو ماده لوودوپا و کاربی دوپا تشکیل شده است. 

✅ ماده دوم همراه لوودوپا یعنی بنسرازید در مادوپار و کاربی دوپا در ساینمت سبب کاهش عوارض دارویی مثل تهوع و استفراغ و نوسان فشار خون می شود و میزان اثربخشی دارو را بیشتر می کند. در برخی بیماران تحمل مادوپار بهتر از ساینمت و برخی هم بلعکس ساینمت بهتر است. 

✅ متاسفانه تاکنون معادل ایرانی مادوپار موجود نبود که قرار است با نام تجاری نوراستور (Norstor) با مقادیر ۱۲۵ و ۲۵۰ توزیع شود.

👉 www.t.me/Ameli_Office    کانال تلگرام مطب دکتر جواد عاملی

📩 @DrAmeli             راه ارسال سوال📩

توهم و بیماری پارکینسون

📩 سوال:

پدر من ۶۵ ساله هستند و حدودا ۱۲ سال است دچار بیماری پارکینسون هستند و قرص مادوپار ۲۵۰ و آمانتادین مصرف میکنند که مصرف الان ایشون هر دو ساعت و نیم  یک عدد مادوپار و روزانه چهار عدد آمانتادین می‌باشد که متاسفانه چند ماهی است که دچار توهم شده‌اند مثلاً می‌گویند اونایی که تو صفحه نمایش تلویزیون هستند ما رو می‌بینند و با ما صحبت می‌کنند و یا توهمات دیگر . سوالم این است آیا این توهم ها می‌تواند از مصرف زیاد دارو ها باشد؟ و برای درمان چه راهکاری پیشنهاد می‌فرمایید.

🖋 پاسخ: 

✅ توهم، بویژه توهمات بینایی، از یافته‌های شایع در مراحل پیشرفته بیماری پارکینسون است. بطوریکه بعد از ۲۰ - ۱۵ سال از شروع بیماریشان گذشته باشد تا حدود ۴۰ درصد توهم را تجربه می‌کنند.

✅ در برخی بیماریهای مشابه بیماری پارکینسون از همان سال‌های اولیه بیماری، توهم ممکن است بروز کند.

✅ هر قدر سن بیمار بیشتر باشد و بویژه اگر اختلال حافظه هم داشته باشد احتمال بروز توهم بیشتر است. مشکلات بینایی و شنوایی نیز احتمال ظهور توهم را بیشتر می کند.

✅ برخی عوامل ثانویه مثل عفونت‌ها، از دست دادن مایعات بدن بدلیل تغذیه نامناسب یا مثلاً اسهال و یا بهم خوردن تعادل الکترولیتهای خون، سبب بروز توهم در بیماری که قبلاً مشکلی نداشته می شود.

✅ با پیشرفت بیماری افزایش داروهای ضد پارکینسون اجتناب ناپذیر است و توهم از عوارض اکثر این داروها است. احتمال بروز توهم با برخی داروها مثل بی پریدن، تریفن و آمانتادین بیش از سایر داروهای ضد پارکینسون است.

🔴 در صورت بررسی و رد عوامل مستعد کننده توهم، راهکار بعدی اصلاح داروهای ضد پارکینسون است، گرچه احتمال تشدید مشکل حرکتی با اینکار وجود دارد. بنابراین باید بین شدت توهم و شدت سفتی عضلانی با تنظیم دارویی تعادلی برقرار کرد تا هر دو در حداقل شدت ممکنه باشند.

🔴 در مواردی که با اصلاح موارد فوق توهم برطرف نشود و توهم نیز غیر قابل تحمل و آزار دهنده باشد می‌توان از داروهای ضد توهم کمک گرفت.

 www.t.me/Ameli_Office       کانال مطب دکتر جواد عاملی

📩 @DrAmeli             راه ارسال سوال 📩

عوارض دارویی و بیماری پارکینسون

📩 سوال:

پدری دارم ۷۸ ساله، دچار بیماری پارکینسون سال ۸۶ و ۹۶ مورد عمل جراحی مغز قرار گرفته و لخته ی خون خارج کردن در حال حاضر ۴نوبت در روز مادوپار مصرف میکند.

حدود ۱تا ۲ ساعت بعد از مصرف دارو دچار لرزش شدید فک شده به طوری که قادر به صحبت کردن نمی‌باشد به همراه ضعف شدید و تپش قلب که حدودا یک ربع تا بیست دقیقه این حالت طول می‌کشد. جهت رفع این علایم چه راه حلی را توصیه می‌فرماید

🖋 پاسخ: 👇👇👇

🔴 بیماری پارکینسون در اثر کمبود دوپامین در مغز معمولاً در سنین بالای ۵۰ سال بصورت لرزش دست، کندی و کاهش حرکت و سفتی در دست و پا و حالت خمیده در ستون فقرات نمایان می شود.

🔴 برای درمان علامتی معمولاً از داروهای دوپامین مثل مادوپار، یا تحریک کننده گیرنده‌های دوپامین مثل سیفرول یا آمانتادین، یا داروهای مهار کننده متابولیسم و بی اثر شدن دارو مثل سلژیلین و در موارد مقاوم به درمان جراحی کاشت تحریک الکتریکی مغزی (DBS) استفاده می‌شود.

🔴 به مرور زمان معمولاً بعد از ۵- ۱۰ سال از شروع درمان با مادوپار کم‌کم از میزان پاسخ اولیه به دارو کاسته می شود و اثر دارو زودتر ناپدید شده و نیاز به افزایش تدریجی مقدار دارو پدید می آید.

🔴 با افزایش مقدار دارو گاهی اوقات در نقطه اوج اثر دارو که حدود ۳۰-۹۰ دقیقه بعد از مصرف دارو است حرکات اضافی در صورت و دست و پا ایجاد می شود و بعد از آن بتدریج از شدت این حرکات کم شده تا حالت سفتی و جمود که ناشی از رفع اثر دارو است ظاهر شود.

🔴 برای کاستن از عارضه حرکات اضافه اوج اثر دارو پس از ارزیابی علایم و نوع و مقدار داروهای مصرفی توسط پزشک معالج برخی توصیه کمک کننده است گرچه شاید مشکل کاملا بر طرف نشود.

✔️ مراقبت در رژیم غذایی؛ مصرف همزمان مادوپار با مواد پروتئینی سبب اختلال جذب و اثر دارو می شود. بهتر است دارو با آب میوه یا شکم خالی مصرف شود و حدود یک ساعت با رژیم غذایی پر پروتئین فاصله داده شود.

✔️ کم کردن فاصله مصرف مادوپا و در عوض کاستن از مقدار هر وعده دارو

✔️ استفاده از داروهای آهسته رهش مثل مادوپار یا سینمت آهسته رهش (Sinemet CR)

✔️ کاستن از مقدار مادوپار و استفاده از داروهای حاوی مهار کننده متابولیسم دارو مثل استالوو یا استاپارکین

کانال تلگرام: www.t.me/Ameli_Office

درمانهای جدید بیماری پارکینسون

۱- چسب روتیگوتین (Rotigotine patch)  با نام تجاری Neupro از داروهای جدید درمان بیماری پارکینسون است. البته از این دارو در درمان نشانگان پای بی قرار نیز استفاده می شود. این دارو که ابتدا در سال 2007 معرفی و مورد تایید قرار گرفت، بدلیل بروز کریستال روی چسب از داروخانه ها جمع آوری شد ولی با رفع مشکل مجددا عرضه شده است. این چسب ها با آزادسازی تدریجی روتیگوتین و جذب آن از طریق پوست سبب تحریک گیرنده های دوپامینی در مغز و رفع علایم بیماری می شود. این دارو همانند داروهای خوراکی می تواند سبب تهوع، استفراغ، سرگیجه، خواب آلودگی، توهم و افت فشار خون شود. بعلاوه در برخی افراد ممکن است سبب حساسیت و تحریک پوست و تعریق شود. این دارو در مراحل پیشرفته بیماری سبب کاهش دوره های جمود و خشکی می شود. چسب روتیگوتین در مقادیر 2، 4، 6 و 8 میلیگرمی بصورت روزانه بر روی نواحی خشک و بدون موی جلوی شکم، پهلو ها، باسن، ران، شانه و بازو چسبانده می شود. 

۲- پمپ آپومورفین (Apomorphine pump): آپومورفین از قدیم بصورت تزریق زیر پوستی برای درمان فوری حالت جمود و خشکی که در مراحل پیشرفته بیماری رخ می دهد مورد استفاده قرار می گرفت. در این روش داروی آپومورفین توسط پمپ بصورت تدریجی و ممتد به زیر پوست تزریق می شود و سبب کاهش حملات خشکی می شود. البته در بسیاری از بیماران تحمل تزریق ممتد زیر جلدی دشوار است. از عوارض دیگر دارو تهوع و استفراغ است.

۳- ژل روده ای لوودوپا- کاربی دوپا: از قدیم ترکیبات لوودوپا کاربی دوپا بصورت قرص و کپسول برای درمان علایم بیماری پارکینسون مورد استفاده قرار می گرفت که با نام تجای سینمت و در ایران ال دورام سی و پارکین سی شناخته می شوند. مشکل عمده این داروها در مراحل پیشرفته بیماری کاهش مدت اثر دارو و بروز حملات جمود و خشکی ظرف مدت کوتاهی پس از مصرف است. در این روش جدید ژل لوودوپا کاربی دوپا از طریق پمپ و لوله ای که با روش آندوسکوپی در ابتدای روده قرار می گیرد بصورت ممتد وارد روده شده و جذب بدن می شود. با این روش میزان حملات خشکی تا حدود زیادی کم شده و توانایی حرکت بیمار بهبود می یابد. این ژل با نام تجاری Duodopa و Duopa عرضه شده است.

۴- کپسول زمانی لوودوپا کاربی دوپا: جدیدترین داروی درمان پارکینسون که در ژانویه ۲۰۱۵ مورد تایید سازمان غذا و داروی امریکا قرار گرفته کپسول های حاوی دانه های ریز محتوی لوودوپا کاربی دوپا است. این دانه های ریز هر کدام برحسب زمان خاص خودشان از بلافاصله تا چند ساعت بعد دارو را آزاد می کنند. نوسان علایم و مقدار دارو با این کپسول ها حتی از اشکال آهسته رهش مادوپار و سینمت هم کمتر است و بیش از آنها مانع جمود و خشکی بدن می شود. در کسانیکه مشکل بلع دارند می توان کپسول را باز کرد و آنرا با شربت و یا غذا خورد اما نباید آنرا جوید. البته خوردن دارو با غذای چرب و پرکالری سبب تاخیر شروع اثر دارو می شود. این دارو با نام تجاری ریتاری ( Rytary) در اقسام کپسول های ۱۴۵، ۲۴۵ و ۳۹۰ میلیگرمی در سه نوبت روزانه مصرف می شود.

 

5: Safinamide(Xadago)
 
در مارس 2017 سازمان غذا و داروی امریکا داروی سافینامید را برای استفاده در مراحل پیشرفته بیماری که دچار حالات جمود ناگهانی می شوند مورد تایید قرار داد. این دارو که از گروه داروهای مهار کننده MAO-B محسوب می شود همراه با لوودوپا سبب کاهش بروز حالات جمود و خشکی دست و پا در بیماران پارکینسونی در مراحل پیشرفته بیماری می شود. این دارو که بصورت قرص یک بار در روز مصرف می شود نباید همراه با داروهای هم خانواده خود و همینطور با داروهای مخدر و شبه مخدر مثل ترامادول و داروهای ضد افسردگی و همینطور دکسترومتورفان مصرف شود.
از عوارض دارو می توان بروز حرکات غیر ارادی در اندامها، تهوع و زمین خوردن، بی خوابی، افزایش فشار خون و حملات خواب حین فعالیت، توهم و پرخاشگری را نام برد.

6) لوودوپا استنشاقی (Inbrija)

 

در مراحل پیشرفته بیماری که دچار دوره های سفتی و خشکی بدن می شوند یکی از راههای درمان استفاده از لوودوپا استنشاقی است. در این روش دارو سریعا جذب بدن شده و سبب رفع خشکی بدن می شود. در این روش کپسولی که حاوی لوودوپا است را درون دستگاه قرار داده و با قرار دادن در دهان و کشیدن نفس عمیق دارو از طریق ریه جذب می شود. از عوارض این روش درمانی خشکی دهان، سرفه و تنگی نفس، آبریزش بینی و تغییر رنگ بزاق دهان است.

 

 

کانال تلگرام: www.t.me/Ameli_Office

 

درمان بیماری پارکینسون

اگر چه هنوز درمان قطعی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد اما درمان های دارویی و جراحی در بسیاری از بیماران موثر هستند.

گروههای اصلی درمان دارویی بیماری پارکینسون شامل: لوودوپا، محرک های دوپامین، مهارکننده های آنزیم های غیر فعال کننده دوپامین، آنتی کولینرژیک ها و آمانتادین هستند.
لوودوپا (L.dopa): لوودوپا موثر ترین داروی درمان علائم بیماری پارکینسون است. این دارو به ویژه در کاهش مشکلات ناشی از کندی حرکت موثر است. لرزش و سفتی را نیز می توان تا حدود زیادی با لوودوپا بهبودی بخشید. لوودوپا با نام های مختلف تجاری مثل Sinemet, Madopar, Parkin c, L Doram c و Isicom عرضه می شود.

 درمان معمولا با مقادیر کم دارو به صورت دو تا سه بار در روز همراه با غذا (برای به حداقل رساندن تهوع که شایع ترین عارضه جانبی اولیه است) آغاز می شود. مقدار دارو سپس با توجه به تحمل فرد و کمترین دوز لازمه برای کنترل علایم، به آرامی در طی چند روز تا چند هفته افزایش می یابد. در برخی موارد بویژه زمانیکه مدت زمان تاثیر دارو کم می شود و لازم است دارو با فاصله زمانی کوتاه مدت مصرف شود می توان بجای مصرف داروهای معمولی لودوپا در چند نوبت از قرص های آهسته رهش استفاده کرد. اشکال آهسته رهش دارو با آزاد سازی تدریجی دارو سبب تاثیر طولانی تر دارو و کاهش نوسان مقدار دارو در خون و در نتیجه عوارضی مثل جمود و یا حرکات غیر ارادی و غیر طبیعی می شود. 
 

عوارض جانبی:  شایع ترین عوارض جانبی لوودوپا، تهوع، خواب آلودگی، سرگیجه و سردرد است. عوارض جانبی جدی تر می تواند شامل گیجی، توهم، هذیان، اضطراب و روان پریشی باشد . این عوارض در افراد مسن شایع تر است. شروع با مقادیر پایین و افزایش تدریجی دارو می تواند  تا حدود زیادی عوارض جانبی را به حداقل رساند.

در بسیاری از موارد، در دراز مدت (5 تا 10 سال) استفاده از لوودوپا با عوارض نوسانات حرکتی وحرکات غیر طبیعی همراه می شود. نوسانات حرکتی به صورت نوسان وضعیت توانایی حرکتی بیمار است به طوریکه در فواصل کوتاهی از مصرف لوودوپای سریع الاثر توانایی حرکتی چنان زیاد می شود که بیمار دچار حرکات اضافی غیر ارادی می شود و بعد از مدتی سریعاً اثر دارو از بین رفته بیمار دچار حالت جمود و سفتی می شود. در این موارد نیز استفاده از داروهای آهسته رهش و همین طور داروهای دیگر درمان علایم پارکینسون کمک کننده خواهند بود.

مهارکننده های منوآمینواکسیداز: مهارکننده های مونوآمین اکسیدازB، با مسدود کردن اثر آنزیم های غیر فعال کننده دوپامین سبب بهبود علایم می شوند. از داروهای معروف این گروه، سلژیلین Selegiline (Eldepryl ®)  و رازاژیلین rasagiline (Azilect ®)  را می توان نام برد. اثر این داروها طولانی تر است و تا حدودی سبب کاهش نشانه های بیماری پارکینسون می شوند بعلاوه ممکن است به حفاظت از سلولهای دوپامین ساز نیز کمک کنند. این داروها به تنهایی یا در ترکیب با لوودوپا و یا دیگر داروهایضد پارکینسون استفاده می شوند.

عوارض جانبی احتمالی این داروها شامل تهوع، سردرد، و ایجاد مشکل در به خواب رفتن باشد. در افراد مسن ممکن است موجب گیجی شود.

محرک های دوپامین: محرک های دوپامین به طور مستقیم سبب تحریک گیرنده های دوپامینی در مغز می شوند. از داروهای در دسترساین گروه می توان بروموکریپتین، پرامیپکسولpramipexole (Mirapex ®, Sifrol®, Restin®)  و روپینیرول ropinirole (Requip®)  را نام برد. محرک های دوپامین در درمان نشانه های بیماری پارکینسون کمی کمتر از لوودوپا موثر هستند و دارای عوارض جانبی بیشتر به ویژه خواب آلودگی، تورم پاها و توهم بینایی هستند.
محرک های دوپامین را می توان به تنهایی به عنوان درمان اولیه در برخی از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون، به خصوص کسانی که قبل از 65 سالگی دچار بیماری شده اند استفاده کرد. استفاده از محرکهای دوپامینی ممکن است نیاز به لوودوپا را تا مدتها به تعویق اندازند.

عوارض جانبی شایع محرکهای های دوپامین عبارتند از: خواب آلودگی، تهوع، استفراغ، افت فشار خون در حالت ایستاده، گیجی، توهم و ورم پاها. شروع با مقادیر پایین و افزایش آرام در طی یک دوره چند هفته ای سبب به حداقل رساندن عوارض جانبی دارو می شود. پرامیپکسول ممکن است سبب حمله خواب ناگهانی و بدون هشدار شود. لذا افرادی که از این دارو استفاده می کنند به خصوص هنگامی که دوز بیشتر از 1/5میلی گرم در روز مصرف می کنند باید مراقب باشند این حالت موقع رانندگی ممکن است خطر آفرین باشد.

مهار کننده هایCOMT : از داروهای معروف این گروه می توان tolcapone (Tasmar ®)  وentacapone (Comtan ®) را نام برد. این داروها سبب طولانی تر شدن و افزایش اثر لوودوپا می شوند بنابراین دردرمان افرادیکه دچار نوسانات حرکتی با لوودوپا شده اند استفاده می شود. این دارو به تنهایی هیچ اثری ندارد و باید همراه لوودوپا مصرف شود. داروی رایج در این گروه Stalevo  است که حاوی سه ترکیب لوودوپا، کاربی دوپا و انتاکاپون است.

شایع ترین عوارض جانبی شامل حرکات غیر طبیعی، توهم، گیجی، تهوع، اسهال، تغییر رنگ نارنجی رنگ ادرار و افت فشار خون موقع برخاستن است.

داروهای ضد استیل کولین: داروهای ضد استیل کولین به منظور کاهش علائم لرزش آزاردهنده در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون با سن کمتر از70 سال توصیه می شود. داروهای ضد استیل کولین را به تنهایی یا همراه با لوودوپا یا محرک های دوپامین در افراد مبتلا به بیماری پیشرفته که دچار لرزش مداوم هستند تجویز می کنند.
از داروهای ضد استیل کولین مورد استفاده می توان تری هگزیفنیدیل(trihexyphenidyl) و بی پریدین(biperiden)را نام برد.

شایع ترین عوارض جانبی داروهای ضد استیل کولین عبارتند از: خشکی دهان، تاری دید، یبوست، تهوع، اشکال در تخلیه مثانه،  اختلال تعریق و تند شدن ضربان قلب. از عوارض جانبی دیگر به خصوص در افراد مسن اختلال حافظه، گیجی و توهم را می توان ذکر کرد.

آمانتادین: آمانتادین(Symmetrel ®) یک داروی ضد ویروسی است که برای جلوگیری از آنفلوآنزا ارائه شده است، اما در موارد خفیف بیماری به بهبود علایم بیماری پارکینسون کمک می کند.

عوارض جانبی احتمالی آمانتادین شامل توهم، ظهور لکه ها و نقاط بنفش رنگ در پوست مچ و ساق پا و تورم مچ پا است.

کانال تلگرام: www.t.me/Ameli_Office

علائم بیماری پارکینسون

علائم و نشانه های بیماری پارکینسون را می توان به دو دسته تقسیم شده است، علایم حرکتی و علایم غیر حرکتی.

علائم حرکتی: علائم حرکتی بارز ترین نشانه های بیماری پارکینسون هستند. علائم حرکتی اصلی بیماری پارکینسون شامل لرزش، کندی حرکت، سفتی و بی ثباتی وضعیتی است.

 این نشانه ها معمولا در مراحل اولیه بیماری خیلی خفیف هستند بویژه ناپایداری وضعیتی که در مراحل اولیه بیماری دیده نمی شود و در مراحل پیشرفته بیماری بارز می شود.علایم بیماری معمولاً از یک طرف بدن شروع و طی چند سال به طرف دیگر گسترش می یابد.

لرزش: لرزش ناشی از بیماری پارکینسون بیشتر هنگامی که فرد در حالت استراحت است خود را نشان می دهد. لرزش در اوایل ممکن است برای دیگران قابل مشاهده نباشد و فقط بیمار احساس لرزش درونی در اندام یا بدن داشته باشد. لرزش معمولا از یک دست شروع می شود و اغلب به شکل "پول شمردن یا تسبیح انداختن"است. لرزش معمولا در طی یک دوره چند ساله به سمت دیگر بدن گسترش می یابد. اضطراب، هیجان و استرس لرزش را بدتر می کنند. لرزش ممکن است سایر نقاط بدن از جمله پاها، لبها، فک، یا زبان را نیز گرفتار کند. با این حال لرزش بیماری پارکینسونمعمولا سر را نمی لرزاند.

کندی حرکت: مهمترین علت ناتوانی بیمار کندی حرکت است که تقریباً تمام بیماران را گرفتار می کند و ممکن است منجر به احساس عدم هم آهنگی در حرکات، احساس ضعف و خستگی شود. کندی حرکت در دستها بصورت مشکل در کارهایی مثل بستن دکمه های لباس، بستن بند کفش، نوشتن و تایپ کردن، و یا در آوردن سکه از جیب یا کیف پول، خود را نشان می دهد. کندی حرکت در پاها سبب کشیدن پا و قدم های کوتاه هنگام راه رفتن، احساس عدم تعادل و مشکل در بلند شدن از صندلی و بیرون آمدن از ماشین می شود.
در مراحل پیشرفته تر بیماری، شروع حرکت و راه افتادن مشکل شده و موقع راه رفتن بر سرعت حرکت افزوده می شود بطوریکه حالت دویدن پیدا می کند. گاهی هم بیمار دچار حالت جمود و خشک شدن ناگهانی می شود.
سفتی: سفتی حرکت دست و پا و بدن سبب حالت خمیدگی و نداشتن حرکات دست موقع راه رفتن می شود. این حالت معمولا در همان سمت از بدن که لرزش وکندی حرکت دارد بیشتر است.

بی ثباتی وضعیتی: به طور طبیعی رفلکس خودکاری در مغز وجود دارد که ما را موقع ایستادن و راه رفتن متعادل نگه می دارد. این رفلکس در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون مختل شده و سبب تمایل به سقوط و یا احساس از دست دادن تعادل و افتادن می شود. بی ثباتی وضعیتی در مراحل پیشرفته بیماری بروز می کند و وجود آن در اوایل دوره بیماری، احتمال سندرم های شبه پارکینسون را مطرح می کند.
 

به غیر از علایم اصلی فوق علایم حرکتی دیگری مثل ثابت بودن حالت چهره و عدم تغییر آن متناسب با احساسات بیمار، کمتر پلک زدن، کندی و یک نواخت شدن تکلم و آهسته شدن صدا، مشکل بلع و آبریزش از دهان را می توان در برخی از بیماران مشاهده کرد.
 

علایم غیر حرکتی:

مشکلات شناختی و حافظه: معمولاً درجات خفیفی از مشکلات تفکر و حافظه در بیماری پارکینسون رخ می دهد. نشانه های مشکل شناختی بصورت مشکل در تصمیم گیری و یا انجام کارهای پیچیده، به خاطر سپردن وقایع اخیر و قضاوت است.

توهم: توهم بینایی (دیدن چیزهایی که واقعی نیستند) در مراحل پیشرفته بیماری ممکن است بروز کند. توهم ممکن است با هذیانات بدبینی و گزند و آسیب مانند ترس غیر منطقی و یا ظن خیانت همسر، سرقت پول، وجود مزاحم در خانه ، و یا تفکر توطئه از طرف پرستارش همراه باشد.
 

اختلالات خلقی: افسردگی، اضطراب، از دست دادن انگیزه (بی تفاوتی)، اختلالات خلقی در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون شایع است. این علایم می تواند به میزان قابل توجهی کیفیت زندگی فرد را کاهش دهد. علائم افسردگی دربیماری پارکینسونمعمولاً عبارتند از : احساس غم و اندوه، از دست دادن علاقه و عدم توانایی لذت بردن و بی انگیزگی. اضطراب به صورت حملات هراس و نگرانی بیش از حد نمایان می شود.


اختلالات خواب: مشکل در شروع به خواب رفتن و تداوم خواب از مشکلات شایع مبتلایان به بیماری پارکینسون است. گرفتگی عضلات، رویا یا کابوس زنده، درد، و یا نیاز به ادرار کردن از مهمترین علل اختلال خواب بیماران هستند.
یکی از اختلالات شناخته شده خواب بیماران پارکینسونی رفتارهای غیر طبیعی در مرحله خواب رویا دیدن که به خواب با حرکات سریع چشم معروف است می باشد. این اختلال خواب می تواند باعث شود فرد در حین رویاهایش فریاد بزدن، جیغ بکشیدن، لگد بزدند، و یا با مشت هم بسترش را مجروح کند.
 

خواب آلودگی روزانه: خواب آلودگی روزانه بیش از حد در اکثر افراد مبتلا به بیماری پارکینسون دیده می شود. داروهای مورد استفاده در درمان بیماری ممکن است خواب آلودگی در طول روز را بدتر کند. برخی افراد دچار حملات ناگهانی و ناخواسته خواب می شوند. هر دو حالت خواب آلودگی و حملات خواب می تواند خطرناک باشند به خصوص برای افرادی که هنوز رانندگی می کنند.

اختلال عملکرد سیستم عصبی خودمختار (اتونوم): سیستم عصبی خود مختار کنترل عملکرد خودکار و ناخودآگاه ضربان قلب، دستگاه گوارش و هضم غذا، میزان تنفس، تعریق، ادرار، و برانگیختگی جنسی را بر عهده دارد. نشانه های اختلال این سیستم در بیماری پارکینسون به صورت افت فشار خون موقع ایستادن که منجر به سرگیجه و احساس سبکی سر، یبوست، اشکال در بلع، تعریق غیر طبیعی، نشت ادرار و اختلال عملکرد جنسی نمایان می شود.
از دست دادن حس بویایی: اختلال حس بویایی در بسیاری از بیماران پارکینسونی از مراحل اولیه بیماری، حتی قبل از اینکه هر کدام از علائم بیشتر آشنای بیماری ظاهر شود و اغلب بدون اینکه بیمار متوجه آن باشد بروز می کند. 
 

درد: احساس دردناک در بیش از 40 درصد از بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون گزارش شده است. درد ممکن است خیلی شدید و حالت خنجری داشته باشد یا بصورت احساس سوزش یا خارش در نقاط مختلف بدن از جمله صورت، شکم، اندام ها و مفاصل باشد.

کانال تلگرام: www.t.me/Ameli_Office

علت بیماری پارکینسون چیست؟

علت بیماری پارکینسون هنوز شناخته نشده است. سلول های عصبی بخش هایی از مغز که بنام سیستم خارج هرمی معروف هستند ماده شیمیایی به نام دوپامین را تولید و ترشح می کنند که سبب تسهیل حرکت می شوند. در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون این سلولها به آرامی دچار تحلیل شده و توانایی تولید دوپامین را از دست میدهند و در نتیجه علایم بیماری پدید می آید. حال چرا این سلولها دچار تحلیل می شوند، معلوم نیست.

مجموعه ای از عوامل محیطی و ژنتیکی در بروز بیماری نقش دارند. مهمترین عامل مستعد کننده بیماری پارکینسون سن بیمار است. بیماری پارکینسون در افراد بالای 50 سال شایع تر است و تخمین زده می شود که حدود 1 درصد افراد بالای 60 سال به بیماری مبتلا شوند. از عوامل محیطی مستعد کننده مطرح در بروز بیماری می توان به سموم و حشره کش ها و علف کش ها و فلزات سنگین و چاقی و رژیم غذایی مملو از آهن و منیزیم اشاره کرد. در کشورهای صنعتی و مناطق دارای صنایع سنگین آلیاژی فولاد و صنایع چوبی و اشتغال به جوشکاری شیوع بیماری و تماس با حلالهای هیدروکربنی مثل تینر شیوع این بیماری بیشتر بوده است. از طرف دیگر ورزش و فعالیت متوسط فیزیکی نقش محافظتی در مقابل بیماری دارد. بیماری پارکینسون در مردان نسبت به زنان کمی بیشتر است. 
 

گرچه در اکثر موارد بیماری پارکینسون غیر ارثی است اما در10تا 15 درصد از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون حداقل یکی از بستگان درجه اول (پدر، مادر یا خواهر و برادر) به این بیماری مبتلا هستند. در افراد جوان تر (کسانی که قبل از سن 50 سالگی به بیماری مبتلا شده اند)، جهش های ژنتیکی ممکن است نقش داشته باشند.

کانال تلگرام: www.t.me/Ameli_Office

بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون(Parkinson Disease) یکی از بیماریهای شایع مغزی است که سبب لرزش اندامها و اختلال در کنترل حرکات بدن می شود.

 

این بیماری اولین بار در سال 1817 توسط پزشک انگلیسی بنام جیمز پارکینسون توصیف شد و از آن به بعد به نام بیماری پارکینسون معروف شد. بیماری پارکینسون یک بیماری پیشرونده است که در طول زمان معمولاً بدتر می شود، اگر چه میزان وخیم تر شدن از فردی به فرد دیگر بسیار متفاوت است. این بیماری بیشتر افراد بالای 50 سال را مبتلا می کند. بسیاری از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون که تحت درمان دارویی قرار دارند قادرند سالها بدون ناتوانی جدی به زندگی ادامه دهند. داروهای مختلفی وجود دارد که سبب بهبود کیفیت زندگی بیماران پارکینسونی می شود.

کانال تلگرام: www.t.me/Ameli_Office